به نقل از «همشهری آنلاین»

کارگردان کمدی هتل: به جای این‌ که به کارگردان فحش بدهند به مردمی که به سینما می‌ روند فحاشی می‌کنند!

تاریخ انتشار: ۶ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۳۸۵۶۲۴

به گزارش همشهری آنلاین، سید مسعود اطیابی کارگردان سینما که این روزها فیلم سینمایی «هتل» را روی پرده سینماها دارد درباره حواشی که برای اکران و فروش فیلم‌های کمدی در سینمای ایران وجود دارد، گفت: بسیاری معتقد هستند که این روزها فیلم‌های کمدی از فروش بالایی در سینماها برخوردار هستند و مردم از چنین فیلم‌هایی استقبال می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این درحالی است که همه فیلم‌های کمدی در سینمای ایران فروش بالایی ندارند و اکثراً در گیشه با شکست مواجه می‌شوند. به همین دلیل معتقدم برای بیان این‌که آثار کمدی در گیشه موفق هستند نباید به فروش بالای یک یا ۲ فیلم توجه کرد.

وی ادامه داد: مساله مهمی که وجود دارد این است که سطح سواد مردم جامعه نسبت به آثار سینمایی بالا رفته است و دیگر گول چند نقد سفارشی را نمی‌خورند و اگر یک فیلم برای آن‌ها محتوا نداشته باشد دیگر به تماشای آن نمی‌نشینند. در واقع باید گفت تا زمانی که سینما به درد مردم نخورد و کمک‌شان نکند برای چه باید به سینما بروند؟ سینما زمانی به درد مردم می‌خورد و مردم حاضر هستند برای آن هزینه کنند که به کمک آن‌ها بیاید. اما اگر فیلمی به کمک مخاطب نیاید و برایش مفهومی نداشته باشد هر چقدر هم درباره فیلم خوب بنویسند مردم به دیدن آن نمی‌روند. این مساله برای فیلم‌های خوب هم صدق می‌کند، به این معنا که هزار نقد منفی درباره یک فیلم خوب نوشته شود و به آن فیلم مبتذل هم بگویند؛ اگر مردم از سلامت آن فیلم باخبر شوند و بدانند که با دیدن آن آرام می‌شوند حتماً برای دیدن آن به سینما می‌روند.

وی با اشاره به این‌که بیشتر نقدهایی که این روزها در سینما نوشته می‌شود، سفارشی هستند و افراد برای تعریف از یک فیلم پول دریافت می‌کنند، توضیح داد: معتقدم نقد دیگر در گیشه تأثیری ندارد و مردم تمایلی ندارند براساس این نقدها تصمیم بگیرند چه فیلمی را ببینند. مردم این روزها از سطح تحصیلات بالایی برخوردار هستند و براساس آگاهی، فیلم مورد نظر خود را برای سینما رفتن انتخاب می‌کنند.

مردم بهترین انتخاب را می‌کنند

اطیابی گفت: متأسفانه این روزها به جای این‌که به کارگردان و فیلم او فحش دهند به مخاطبان فیلم‌ها توهین می‌کنند و این مساله بسیار بدی است. آن آقایی که در تلویزیون به مخاطبان یک فیلم توهین می‌کند مگر چقدر سوادش نسبت به خانواده‌ای که به سینما می‌رود، بیشتر است؟ حتی برخی از فیلمسازان نیز دست روی فیلم‌های کمدی گذاشته و به این فیلم‌ها و مخاطبان آن‌ها که مردم هستند توهین می‌کنند؛ توهین به مردم بسیار بد است. باید قبول کنید که مردم بهترین را انتخاب می‌کنند.

وی با اشاره به این‌که مردم علاوه بر آزادی برای انتخاب یک فیلم، سواد هم دارند، توضیح داد: مردم از مضمون فیلم‌های کمدی به خوبی آگاه می‌شوند و بعد از دیدن فیلم‌هایی مانند «هتل» آرام شده و فردای آن روز بهتر کار می‌کنند؛ چرا که برای چند ساعتی از بحرانی که درگیر آن هستند، رها می‌شوند. فیلم‌هایی مانند «هتل» یا «فسیل» مخاطب قابل‌توجهی را به سینما کشانده و توانسته‌اند انرژی مثبتی به جامعه تزریق کنند. کسانی که با چنین فیلم‌هایی مخالف هستند در واقع مخالف تزریق انرژی مثبت به جامعه هستند.

کارگردان فیلم سینمایی «دینامیت» با بیان این‌که این روزها حمله‌های تندی به فیلم‌های کمدی در حال اکران می‌شود، گفت: برچه اساس می‌گویند چنین فیلم‌هایی مبتذل است و یا صدای پای ابتذال از این فیلم‌ها شنیده می‌شود. اگر بخواهیم واقعیت را ببینیم صدای پای ابتذال در ژانرهای دیگر سینمایی هم شنیده می‌شود؛ هر سال کرور کرور فیلم می‌سازند که اگر همه آن‌ها را جمع کنید از داخلش ۲ فیلم بیشتر در نمی‌آید. این ابتذال است یا اینکه یک فیلم هنگام نمایش باعث خنده مخاطب شود؟

وی در ادامه صحبت‌های خود درباره فیلم‌های اجتماعی که این روزها در سینمای ایران ساخته می‌شود، بیان کرد: فیلم‌های اجتماعی ما از ۴ پیام اینستاگرامی هم عقب‌تر هستند و به همین دلیل است که مردم به دیدن این فیلم‌ها نمی‌نشینند؛ اگر سینمای اجتماعی بتواند خود را جلو بکشد حتماً مخاطب هم دارد. این در حالی است که سینمای کمدی از همه گونه‌های سینمایی جلوتر بوده و باعث جذب مخاطب می‌شود، به همین دلیل باعث نگرانی بسیاری شده است.

رقصیدن در فیلم من بد ولی در فیلم خودشان خوب است

اطیابی گفت: نکته جالب این است که حتی وقتی بخواهند وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی را نقد کنند اول فیلم ما را می‌کوبند! بعد از گذشت چند دهه سینمای ایران توانسته برای یک فیلم مخاطب بسیار بالایی به‌دست آورد و هنوز هم مردم از دیدن آن استقبال می‌کنند. اگر فیلم‌هایی مانند «هتل» یا «فسیل» ۱۰ سال دیگر هم روی پرده سینما باشد بازهم مخاطب خود را دارد و حتی می‌توانند ۷۰ میلیون مخاطب داشته باشند.

وی در بخش دیگری از صحبت‌های خود تاکید کرد که فیلم «هتل» به این زودی‌ها اکران آنلاین نمی‌شود چرا که همچنان مخاطب خود را دارد.

وی بیان کرد: چرا نباید به این فکر کنیم که «هتل» توانسته مخاطب را به سینما جذب کند؟ اگر قرار باشد به فیلم‌های مختلف حمله شود من و یا کارگردان‌هایی که آثارشان روی پرده سینما هست هم می‌توانیم حمله کنیم اما ما چنین نگاهی نداریم.

کارگردان فیلم «تگزاس» ادامه داد: به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی حمله می‌کنند و می‌گویند که تنها به آمار نگاه می‌کند، مگر آمار بد یا اشتباه است؟ آمار بالای مخاطب به معنای نشاط عمومی و شکست دشمن برای تلخ‌کام کردن مردم است. برخی از کارگردانان فکر می‌کنند رقصیدن در فیلم من بد است اما در فیلم خودشان خوب است.

وی با بیان این‌که در شرایط فعلی جامعه باید بسیاری از صحبت‌های آموزنده و اجتماعی را در دل سینمای کمدی بیان کرد تا مخاطب در کنار تماشای یک فیلم آموزه‌های لازم اجتماعی را دریافت کند، اضافه کرد: این روزها داشتم به این فکر می‌کردم که یک اثر غیرکمدی بسازم اما زمانی که داشتم از کنار مردم رد می‌شدم به این نتیجه رسیدم که این مردم همچنان به سینمای کمدی نیاز دارند و من به عنوان یک کارگردان برای ساخت یک فیلم به مردم و نیاز آن‌ها نگاه می‌کنم.

اطیابی در بخش دیگری از صحبت‌های خود با گلایه از این‌که این روزها چند فیلمساز به سینمای کمدی حمله کرده‌اند، تصریح کرد: مگر این فیلمسازان که هستند و چه فیلم‌هایی ساخته‌اند؟ به غیر از پول گرفتن از بیت‌المال و ساخت فیلم‌هایی که هیچ وقت اکران نشده‌اند چه کرده‌اند؟ می‌خواهم از فرصت استفاده کنم به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی بگویم به ۲ یا ۳ فیلمسازی که تنها به دنبال دریافت پول بیت‌المال هستند، توجه نکنند. این دسته از فیلمسازان اگر قرار بود در جذب مخاطب موفق باشند تا الان موفق شده بودند.

کد خبر 819346 منبع: مهر برچسب‌ها پژمان جمشیدی بازیگران سینما و تلویزیون ایران سینمای ایران چهره‌های مشهور

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: پژمان جمشیدی بازیگران سینما و تلویزیون ایران سینمای ایران چهره های مشهور فیلم های کمدی سینمای ایران سینمای کمدی فیلم هایی فیلم ها یک فیلم دیدن آن

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۳۸۵۶۲۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

(ویدئو) ماجرای خدمتی که عباس کیارستمی در دهه ۷۰ به سینمای ایران کرد چه بود؟

فریدون جیرانی در آخرین گفت‌وگوی ویدئویی خود در «اعتمادآنلاین» روبروی ابوالحسن داوودی، کارگردان و تهیه‌کننده و فرهاد توحیدی، فیلمنامه‌نویس نشست و درباره شرایط روز سینمای ایران سخن گفتند.

در بخشی از این گفتگو فریدون جیرانی به سینمای عباس کیارستمی و تاثیر آن در دهه ۷۰ شمسی پرداخته است و با مهمانان به بررسی آن شرایط و دوره‌های پس از آن پرداخته‌اند.

به گزارش اعتمادآنلاین، در ادامه این بخش صحبت‌های جیرانی و ابوالحسن داوودی را می‌خوانید و می‌بینید:

کد ویدیو دانلود فیلم اصلی

در تحلیل دولتمردان فرهنگی دهه ۷۰ خیلی از عناصر که ممکن است به تعبیر الان مزاحم به نظر بیایند، کارکردشان به نفع دولت و حاکمیت هم بود

*تفکر عباس کیارستمی با خانه دوست کجاست و کلوزآپ باعث شد روشنفکری تمام دنیا متوجه این‌جور سینما شوند و تاثیر جهانی گذاشت.

داوودی: و امر مهمی که داشت اینکه در تحلیل خیلی از دولتمردان فرهنگی آن زمان خیلی از این عناصر که ممکن است به تعبیر الان عناصر مزاحم به نظر بیایند، آن زمان کارکردشان به نفع دولت و حاکمیت هم بود. یعنی یک جوری چهره جمهوری اسلامی را در دنیا یک چهره جذاب‌تر و قابل قبول‌تری نشان می‌داد.

در عرصه فرهنگ معمولاً سیاست‌هایی که خیلی تند و تیز است، بیشتر از هر جایی تبدیل به شمشیر دولبه می‌شود

*چهره را خیلی عوض کرد.

داوودی: اشکال بزرگی که در روش و سیستمی که به نظر می‌آید حاکمیت بعد از این جریان در پیش گرفت، [این است که]به نظرم حاکمیت را بیشتر تبدیل کرد به یک حاکمیت ترسیده که برای اینکه از شرایط پیشگیری کند درخت را از بن برید. یعنی سعی کرد درخت را به‌نوعی از ریشه دربیاورد یا خشک کند، نفت بریزد که ریشه‌اش هم خشک شود؛ و این توجه را نداشت که همه این عناصر حتی منتقدترین‌شان، حتی کسانی که به نظر اوج اپوزیسیون جریان حاکمیت می‌آیند، نهایتاً در این سیستم پیچیده فرهنگی و ارتباطی که در دنیا هست می‌توانند منافعی را هم برای دولت بیاورند. به‌خصوص در حوزه فرهنگ. در حوزه سیاست اگر این را ببینید سیاست برخورد‌های خیلی سلبی و تند و تیز را ممکن است جواب بدهد، اما در عرصه فرهنگ معمولاً سیاست‌هایی که خیلی تند و تیز است، بیشتر از هر جایی تبدیل به شمشیر دولبه می‌شود. شمشیر دولبه‌ای که بعد از یک مدتی بیشترین خسارت را برای خود آن شمشیرزن به وجود می‌آورد. این چیزی بود که دوستان تحلیل نکرده بودند.

جشنواره فجر به جشنواره عمار و یک جشنواره شهرستانی بیشتر شباهت دارد/ قبل از اینکه بگوییم جیرانی چه چیزی بسازد، می‌گوییم جیرانی چرا بسازد؟

در واقع شاید مهم‌ترین مساله‌ای که وجود داشت این بود که در این دوره دوستان کاملاً بدون هرگونه تحلیلی بر اساس شرایط مدرن امروز سینما و جامعه رفتاری را پیشه کردند که از همین الان می‌بینیم خسارت‌هایش چگونه اتفاق افتاد. مثلاً جشنواره فجر تقریباً جزو دولتی‌ترین جشنواره‌های دنیا محسوب می‌شود. به خاطر مناسبتش، ویترینش، به خاطر اینکه سال‌های سال همه درگیرش بوده‌ایم. اینکه جشنواره فجر همواره زیر سایه سالگرد انقلاب حرکت کرده و تبدیل به ویترینش شده، با همه لطمه‌هایی که زده، اما باعث شده خود این جامعه در دورانی تبدیل به یک چهره ملی و سبب ارتباط بین این دو هم بشود؛

یعنی بین حاکمیت و مردم و به‌خصوص بخش فرهنگی و سینمایی. الان تصویر جشنواره فجر را نگاه کنید. جشنواره فجر واقعاً به جشنواره عمار و یک جشنواره شهرستانی بیشتر شباهت دارد که یک نهاد و جریان حکومتی برگزار می‌کند تا چهره‌ای که هم اهالی سینما و هم مردم آن را پذیرفته بودند که این شرایط به دلیل وضعیتی که داریم بهترین شکلی است که می‌تواند الان برگزار شود. اشکالاتش را هم پذیرفته بودند، اما الان اتفاقی که از سال گذشته به شکل عمده و آشکار شروع شد، تاثیرش را همین امسال چقدر در سطحی شدن و از دست دادن کیفیت گذاشته است. از دست دادن هویت به‌خصوص حتی بخشی که مربوط به حاکمیت بود.

یعنی این به نظرم خسارتش بسیار عمده‌تر از چیزی است که جشنواره فجر برای مردم داشت و دوستان این را در تحلیل خودشان متوجه نشدند که هر کدام از این اتفاقات، از این شمشیر از رو بستن‌هایی که در واقع نفی کردن یک طیفی که فکر کنند چرا برویم دنبال اینکه آقای جیرانی چه چیزی می‌خواهد بسازد. اصلاً آقای جیرانی چرا باید فیلم بسازد. وقتی این تفکر غالب می‌شود و این می‌شود که قبل از اینکه بگوییم جیرانی چه چیزی بسازد، می‌گوییم جیرانی چرا بسازد؟

سینمای ایدئولوژیک و سینمای پروپاگاندا از یک جایی به بعد خودش را مثل خوره می‌خورد به این دلیل که نمی‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند

این تفکر خسارتش قبل از هر چیز به خودشان برمی‌گردد. به این دلیل که سیستمی که در تحلیل شما و فرهاد هم بود، رشد کردن سینمایی ایدئولوژیک و سینمای پروپاگاندا از یک جایی به بعد خودش را مثل خوره می‌خورد. چون سینمای پروپاگاندا به دلیل اینکه نمی‌تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و پل‌هایی را که مخاطب خودش نیاز دارد با درک و سلیقه خودش کشف کند و واردش شود، نمی‌تواند آن‌ها را بسازد؛ بنابراین روزبه‌روز چه دولت بخواهد چه نخواهد، گران‌تر و غیرقابل ساخت‌تر می‌شود و به جایی می‌رسد که دیگر سینما، حتی سینمای پروپاگاندا، امکانش از دست دولت و نهاد‌های سازنده هم خارج می‌شود. چون این‌ها مخاطب ندارند.

در تولیدات سال قبل، تعداد محدود محصولاتی که بنیاد فارابی به عنوان مهم‌ترین بنیاد تقویت‌کننده سینما که به این دلیل شکل گرفته بود... به این دلیل که حمایت کند یکسری محصولات ساخته شود تا رابط بین فرهنگ ایدئولوژیک و حاکمیتی و مردم باشد...، اما عملاً به چه سرنوشتی دچار شده؟

محصولات امسال هیچ شانسی در ارتباط با مخاطب ندارند/ کوتوله کردن و سر بریدن کسی که سرش از میان جمع بیرون می‌آید جواب نمی‌دهد

سال گذشته و امسال تقریباً ۲۰ محصول داشتیم که از این تعداد تماماً در اختیار نهاد‌های مختلف بوده و سرمایه‌هایی که بیشتر سرمایه‌های دولتی بوده‌اند و شاید به جز یکی دوتا- که احتمال دارد بر اساس آن چیزی که دیده‌اند باشد، من هیچ کدام از محصولات امسال را ندیده‌ام-، اما کسانی که دیده‌اند به جز یکی دو مورد بقیه‌شان هیچ‌گونه شانسی برای اینکه کمترین اقبالی را بتوانند در ارتباط با مخاطب و مخاطب عام به وجود بیاورند [نداشتند]نه یک گروه خاص، گروه انتخاب‌شده که پول بدهند.

کسانی که تصمیمات فرهنگی می‌گیرند با شرایط و کسانی روبه‌رو می‌شویم که همان مثال معروف را به یادمان می‌آورند که بر سر شاخ نشسته‌اند و بن می‌برند و متوجه نیستند که این رفتار خشن، سلبی و تحریک‌کننده که پیش گرفته‌اند، فرار به جلویی که می‌بینیم که روزبه‌روز بیشتر می‌شود، این لجبازی از طرف تمام تصمیم‌گیران نسبت به اینکه همین است که هست، این سیاست حتی وقتی به جایی می‌رسد که دیدیم بعد از جشنواره فجر وقتی این میزان مهجوریت را مشاهده کردند، به جای اینکه این را تحلیل کنند، روزنامه معروفی که بیشتر از همه نسبت به این داستان واکنش دارد، عنوان می‌کند چه خوب شد که پای همه این عناصر را از سینما قطع کردید و ما همین را می‌خواستیم.

این کوتوله کردن و سر بریدن کسی که سرش از میان جمع بیرون می‌آید، به نظر می‌آید اولین چیزی است که ممکن است به ذهن هر آدم عامی بیاید که برای اینکه با یک مساله و بحران حاد روبه‌رو شود، چیزی که فکر می‌کند می‌تواند عامل بحران باشد از اول سرش را قطع کند. این فرهنگ جواب نمی‌دهد. این در سینما جواب نمی‌دهد. اتفاقی که شاید افتاده و دوستان کاملاً ندیده گرفته‌اند تغییر ماهیت جریانات و نوع ارتباطات فرهنگی است که سینما جزو عمده‌ترین‌شان است.

در بین محصولاتی که تولید می‌شود که حتی مربوط به سینمای زیرزمینی هم نیست؛ همین فیلم آقای صناعی‌ها فیلمی است که خیلی مشخص و قانونی پروانه ساخت گرفته و با همه اصول و نظارت‌های دوستان ساخته شده، اما چرا تبدیل می‌شود به یک جریانی که مثل لیف خرما نمی‌دانند چه‌کارش کنند. فیلمی که همه مراحل قانونی را طی کرده و بر آن اساس ساخته شده.

اگر بخواهیم به تعبیر همان اواسط دهه‌های ۶۰ و ۷۰ نگاه کنیم، این فیلم باید از جانب مردم و حاکمیت افتخار سینمای ایران باشد. ممکن است حاکمیت نسبت به آن نقد هم داشته باشد هیچ ایرادی ندارد می‌تواند نقدش را داشته باشد، اما از یک طرف به عنوان یک تصویری [که جامعه آزاد را نشان می‌دهد]، جامعه‌ای که در آن امکان حرف زدن و ابراز سلیقه‌های مختلف وجود دارد، بیش از هر چیزی آن فیلم می‌تواند به حاکمیت و جریان بین‌المللی کمک کند. ۴۰ سال است که با پوست و گوشت و استخوان و تورم این را تجربه می‌کنیم که هیچ جور از این شرایط جهانی جدا نیست.